Kort verhaal: Meto

In plaats van een top 5 of top 10, is het deze keer een kortverhaal,  door mij geschreven. Benieuwd? Lees dan zeker verder!

ʻRoep hem.ʼ Mijn soortgenoten keken me dwingend aan. De volle maan wierp wazige, groenige schaduwen op de bodem van de oceaan. Ik wou niet antwoorden maar ze richtten hun verroeste speren op me. Normaal gezien keerden we ons nooit tegen iemand van ons eigen ras. Maar je kon deze gebeurtenis nu ook niet bepaald normaal noemen. Mijn hart bonsde van doodsangst. ʻMeto. Nu meteen.ʼ voegden ze eraan toe. Ik zuchtte, waarbij er een hoop zilverachtige luchtbellen uit mijn mond ontsnapten. Ik gaf het op. In deze situatie zou ik toch niet kunnen winnen. En hij al zeker niet. Mijn moeder keek me aan alsof ze me elk moment zou kunnen wurgen. Niet dat ik die uitdrukking niet gewend was. Ik schoot met mijn sierlijke bewegingen naar boven, het oppervlak, waar hij me waarschijnlijk opwachtte. Ik keek om me heen, maar zag hem niet. Ik voelde het zwakke licht van de maan op mijn bleke gezicht branden. Ik keek terug naar beneden, mijn vrienden knikten bemoedigend. Ik wierp mijn hoofd in mijn nek en begon te zingen. Hij zou het herkennen en hij zou naar de kant komen – recht naar het hol van de leeuw. Na een tijdje ongerust zitten te wachten, verscheen hij aan de top van de berg en snelde hij naar me toe. Ik nam mijn gedaante aan die ik altijd had als ik bij hem was. Mijn beeldschone ik. Buiten adem kwam hij aan bij de oever van de zee en ik zwom naar hem toe. ‘Wat-ʼ Hij stopte even om diep adem te halen. ʻWat is er, Meto? En waarom zit je in het water te zwemmen?ʼ Ik antwoordde niet meteen, maar probeerde met mijn ogen hem te vertellen dat er iets aan de hand was. Dat hij zo snel mogelijk weg moest lopen en nooit meer terugkomen. Aangezien de rest meekeek naar de voorstelling kon ik dit niet en zou het mijn schuld zijn als hij zou weglopen. Maar hij vatte mijn boodschap niet en daarom zou ik de waarheid moeten vertellen. Over mij. ʻIk ben een sirene, Jack. Het spijt me dat ik dat nooit tegen je heb gezegd.ʼ Een traan liep over mijn wang maar ik veegde hem direct weg, want anders zouden de anderen merken dat ik om hem gaf. Voor ons soort was het onvergeeflijk dat een van ons verliefd werd op een gewone sterveling. Daarom zou ik – en hij trouwens ook – moeten boeten voor mijn daden. Het was normaal voor ons om stervelingen op ons verliefd te laten worden en ze daarna lekker op te eten. Wij leefden met het motto: ʻDe een zijn dood is de ander zijn brood.ʼ Als je die regel overtrad, door je eigenlijke slachtoffer te laten leven, pleegde je een verschrikkelijke misdaad. Maar als je daarbij ook nog eens verliefd werd op degene die je eigenlijk zou moeten doden, zoals ik, dan zat je pas goed in de problemen. Een rechtvaardige straf volgens Clio, onze leidster, is je geliefde zien sterven voor je eigen ogen. Jacks mond ging open en toen weer dicht. Hij keek verbaasd en bang. ʻJack. Wordt alsjeblieft niet bang van mij. Maar- Maar het is wel goed als je bang wordt van mijn soortgenoten.ʼ En precies op dat moment schoot de rest van mijn kolonie boven water en sleurden hem weg van de oever, de oceaan in. Deze ene seconde leek eeuwig te duren. Onder water trokken ze aan hem, maar hij leek geen spiertje te verroeren. Hij bleef met zijn betoverende bruine ogen beschuldigend in de mijne te kijken. Nu huilde ik pas echt, want niemand kon het hier zien of horen. Ik was een lafaard, en dat zou ik altijd blijven. Ik liet liever mijn geliefde sterven in mijn plaats. En het ergste van al was dat ik niets ondernam. Ik deed gewoon geen moeite om hem te helpen. Ik bleef gewoon met lede ogen toekijken hoe ze Jack zouden gaan oppeuzelen. Hoe hij zou verdrinken. Ik wou dit niet zien, maar tegelijkertijd kon ik mijn ogen niet wegscheuren van hen.Hij keek me nog steeds aan, maar niet meer bang, hij had zijn lot geaccepteerd. Geluidloos vormde hij met zijn lippen: ʻIk hou van je.ʼ En toen sleurden mijn vrienden, familie en de rest van onze kolonie hem helemaal naar de diepte. Ik wist dat het te laat was. Hij zou daar blijven – voor eeuwig. En ik zou levenslang treuren. Even bleef ik nog steeds voor me uitstarend hangen, maar toen won mijn liefde voor Jack het van mijn angst en ik zwom de zwarte diepte in. Ik ging hem redden.

Wat vond je ervan? Als je commentaar hebt kun je altijd in de reacties achterlaten. Hopelijk vond je het leuk!