Hold On, Pain Ends

In plaats van een recensie, een top vijf of tien of een artikel, is er nu weer een verhaal! Hij is geschreven door mij, en aan een bepaalde groep opgedragen. Ben je nieuwsgierig? Lees dan verder.

Geïnspireerd op We Believe van Good Charlotte.
Voor iedereen die de hoop opgeeft.

Hold On, Pain Ends.

Mijn vingers verstrengelden zich in die van Mackelyn. Waren ze echt kouder dan even daarvoor, of ging mijn verbeelding met mij op de loop?
Mijn ogen gleden over haar bleke gezicht, over de gesloten oogleden die haar kastanjebruine kijkers, die me zo vaak liefdevol en twinkelend van plezier hadden aangekeken, verborgen.
Mijn duim streelde haar jukbeenderen en bleef liggen bij haar smalle lippen, die al lang niet meer hun vertrouwde kleur hadden. Ik werd misselijk.
‘Ze hebben haar opgegeven,’ ik had hem niet binnen horen komen.
Zonder me om te draaien antwoordde ik hem. ‘Ik weet het. Maar ze wilt dat ik blijf geloven, blijf hopen.’
Ik drukte mijn lippen op de hare, als een verzegeling van mijn belofte.
Aan haar, mijn meisje.

Je blauwe ogen boorden zich ijskoud in de mijne. Minuten tikten voorbij, minuten waarbij we elkaar roerloos aanstaarden.
Ik was bang voor wat ik zag. Haatte je me echt? Wilde je echt dat ik nooit geboren was? Waren onze herinneringen hier echt niet tegen opgewassen?
Het antwoord las ik in je ogen.
Ik strekte mijn arm naar je uit, maar raakte hem niet. Een onzichtbaar krachtveld leek hem tegen te houden.
Ik hoopte op geschreeuwde verwijten, een klap desnoods. Maar dit was duizendmaal erger.
Hoewel het moeilijk was om erin te geloven, ik hoopte dat je het me ooit weer zou kunnen vergeven.

Hoe zouden ze reageren als ze te horen kregen dat ik er niet was? Schreeuwen en huilen?
Ze zouden het waarschijnlijk eerst niet eens beseffen, zouden denken dat ze een fout hadden gemaakt in de administratie.
Jasper ging niet dood. Dat gebeurde, ja, maar niet bij hém.
Was het een slecht teken dat ik al precies uitdacht hoe mijn familie zou gaan reageren?
Lisa, het kleine mormeltje dat mijn zusje heette, zou kapot gaan. De rest ook.
Kon ik ze dat aandoen, al het verdriet, al die pijn?
Vloekend dook ik naar beneden toen een kogel langs mijn hoofd vloog. Als ik al een eerlijke kans zou hebben, had ik hem nu verpest.
Toch kwam ik langzaam weer omhoog, hurkte neer op de zanderige grond. In mijn hoofd telde ik af, hield mijn geweer krampachtig vast.
Al na de eerste stap had ik spijt dat ik uit mijn schuilplaats was gekomen. Maar met de hoop van de roekelozen rende ik verder, hopend dat ik er levend uit zou komen.

Lief dagboek, 
ik haat mijn leven. Het is klote, weerzinwekkend. Waardeloos. 
Wat doe ik hier nog eigenlijk? Ik ben toch niets waard- dat hebben ze letterlijk tegen me gezegd.
Ik had geboren moeten worden. Ik ben lelijk, dom, verwaand en arrogant.
Ik weet niet eens meer of ik kan huilen. Ik huil van binnen, maar niet van buiten. 
Blijkbaar zijn zelfs mijn tranen op.

Met een klap sloeg de vrouw van middelbare leeftijd het boek dicht. Ze was wat dikker dan de standaard vrouw van haar leeftijd en had kort, overduidelijk rood geverfd haar dat simpel geknipt was. Ze was niet standaard, maar ze had ook niet de zelfverzekerdheid die er dikwijls mee gepaard ging.
Haar hoofd was gebogen, en ondanks dat haar figuur verre van breekbaar was, zag ze er plotseling kwetsbaar uit.
Twee gespierde armen, eentje helemaal getatoeëerd, sloten zich om haar middel. Twee lippen drukten teder een kus op haar linker oor.
‘Wat ben ik toch blij dat je nooit de moed hebt verloren.’